Σπασμένα φτερά

Ο χρόνος πάγωσε, στέκει ανήμπορος.

Κάποτε ο αέρας έδινε ζωή στα φτερά της πέτρας, σπόρος ζωής στα χρόνια που τα χωριά μας ζούσαν στιγμές που σήμερα σπάνια συναντάμε. Το λυχνάρι, το φανάρι, ο ανεμόμυλος ανήκουν στο παρελθόν και στα μουσεία. 

Πέτρινα κουφάρια χορτάριασαν, ο σημερινός άνθρωπος απορροφημένος από την καθημερινότητα αδιαφορεί, ο χρόνος ραγίζει τις πέτρες, τρυγά τις θύμησες που στοίχειωσαν τις γέρικες μνήμες, οι νέοι απλά προσπερνούν.

Σπασμένα φτερά που χάθηκαν άφησαν γυμνό το πέτρινο σώμα. Ο αέρας προσπερνά αδιάφορα, η πρόοδος νίκησε, η παράδοση τυπωμένη στο χαρτί φυλλογυρίζει στον νου των γερόντων  που σαν φύγουν κι `αυτοί, ποιος θα διηγείται;

Ανεμόμυλοι στα Ζάρκα.