Ο Νίκος

Ζωγράφιζε τους τοίχους,τις πόρτες,τα ταβάνια,  τρία επι τρία το δωματιό του, εκεί ζούσε, εκεί τον ανάγκασε να ζεί η σκληρή μοίρα. Έφηβος πια, ο κόσμος του περιορίζεται σε τέσσερεις τοίχους, εκεί ζωγραφίζει σπαράγματα του νού που φωτίζει η φαντασία του ταραγμένου του μυαλού που αν και ανήμπορη δημιουργεί κόσμους ονειρικούς, αποτυπώνει με το πινέλλο σχήματα ,χρώματα που ποτέ δεν έχει δεί μόνο τα ένοιωθε. 

Η μάνα που τον γέννησε τον παράτησε ποιος ξέρει γιατί, ίσως έτσι να είναι καλύτερα.  Ο πατέρας του άγνωστος.  Ο Νίκος  βρήκε το δρόμο του μέσα στο ίδρυμα, η νοητική του κατάσταση δεν τον βοηθά.  Ηταν τυχερός, οι άνθρωποι που τον ανέλαβαν βοήθησαν το ταλέντο του, στάθηκαν στο πλευρό του σαν οικογένεια. Μα και οι άλλοι της οικογενείας τ`αδέλφια του ίδιοι είναι, πρόσωπα ανέκφραστα, βλέμμα κέρινο χωρίς έκφραση, είναι κείνο το βλέμμα το απλανές, το βαθύ που δεν κοιτά πουθενά, είναι το βλέμμα πίσω απο τα κάγκελα.

Σκληρή εικόνα μα πιο σκληρή είναι η ίδια η ζωή που σε μερικούς ανθρώπους δεν χαρίζεται δείχνει το ανέκφραστο προσωπό της , δεν τους γελά. Υπάρχουν στιγμές που μόνο τότε καταλαβαίνουμε πόσο πλούσιοι είμαστε.  Έχουμε ψυχική ισσοροπία. Αφορμή για όλα αυτά ήταν ένα ρεπορτάζ στην ΕΤ-1 στην εκπομπή ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ήταν η μόνη εκπομπή που άρμοζε στο Νίκο που ζωγραφίζει ασταμάτητα.  

Ο Νίκος ζεί σε ίδρυμα και είναι ζωγράφος, έχει ζωγραφίσει στον τοίχο του δωματίου του μια πόρτα, εικόνα φτιαγμένη με μπογιά, μια πόρτα που κανένας απο εμάς δεν μπορεί ν`ανοίξει μα εκείνος την έχει διαβεί.
Κάποτε είπε:  Θεέ μου, άσε με να εκφράσω τον εαυτό μου.

Ο Νίκος είναι αυτό που εύκολα χαρακτιρίζει ο κοινός νους....     Τρελλός!!!!!