Η Μεγάλη Βρύση

Αγγίζω την πέτρα που αντικρίζει τον ήλιο. Ψηλαφίζω το παρελθόν του τόπου μου.

Τα χρόνια που πέρασαν έκρυβαν την περίσσια ομορφιά της μεγάλης βρύσης που είναι ο ορισμός της φύσης μέσα στο χωριό, ένα σκηνικό από αιωνόβια πλατάνια, μυρτιές, σχοίνους και μυρωδάτα περιβόλια. Ο γεροπλάτανος την κρατά στοργικά στην αγκαλιά του, άπλωσε τα κλαδιά του σαν τεράστια χέρια και την αγκάλιασε με τον ίσκιο του. Τ` αηδόνι τραγουδά τον έρωτά του, κρατά συντροφιά στον πεζοπόρο.

Εικόνες περασμένων εποχών περνούν απ` το μυαλό μου όταν σταματώ να δροσιστώ στο νερό της μα νοιώθω ότι δεν ξεδιψώ, περνώ και περνώ και στέκω. Είναι φορές που η οπτασία του μπάρμπα Ντίνου περνά εμπρός μου να ποτίσει τη Φαλίτσα τη φοράδα που είχε μέχρι τα στερνά του, το υπαίθριο μαγαζάκι με τις μοσχομιριστές ομελέτες και τις παρέες που καθόμασταν τα βράδια του καλοκαιριού ν` ακούσουμε τη σιωπή της νύκτας. Είναι ο τόπος που διάλεξα να ζήσω. Κάθε μέρα την καμαρώνω. Είναι η μεγάλη βρύση το μνημείο της φύσης των Στύρων. Στις μέρες μας φόρεσε τα καλά της, αφαίρεσαν τον απρόσωπο σοβά και νάτην καμαρώνει την πέτρινη κορμοστασιά της. Χαϊδεύω την πέτρα που αντικρίζει τον ήλιο. Ψηλαφίζω το παρελθόν του τόπου μου.