Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Το γεφύρι του Πλατανιστού

Το γεφύρι του σήμερα ενώνει το παρελθόν με την εγκατάλειψη.
Πέτρες που στοίβαξαν χέρια με μαστοριά, στέκει ακλόνητος φύλακας του παρελθόντος, τότε που η παράδοση ήταν πραγματικότητα.
Το πήγαινε-έλα των παιδιών της απέναντι ρεματιάς ήταν συνεχές γιατί το ρυτιδιασμένο σχολείο λειτουργούσε.
Εκατόν ογδόντα ψυχές το γέμιζαν χαρούμενες φωνές, το κουδούνι χτυπούσε το διάλειμμα, το σχόλασμα, τη ζωή την ίδια.
Πλατάνια το σκέπασαν, περιμένουν καρτερικά την άνοιξη να το ντύσουν με χρώματα και μυρωδιές, επιβράβευση της καρτερίας του.
Το νερό κυλά άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε με παφλασμό, δρασκελίζει τα σμιλεμένα βράχια, δραπετεύει απο τη ματιά μου βιαστικά χωρίς υπόσχεση επιστροφής.
Τίποτα δεν ταράζει το γεφύρι της μοναξιάς, θαρρείς ο χρόνος πάγωσε κάτω απο την τεράστια καμάρα και υπομένει τη μοίρα του, μιάς και οι κάτοικοι γέρασαν και περιμένουν τη δύση  με το βλέμμα καρφωμένο στο παρελθόν..

1 σχόλιο:

  1. Καλημέρα!
    Καλώς ήλθες στα μπλόγκς.!(βλέπω απο τις αναρτήσεις ότι είναι καινούργια!)
    Χαίρομαι πάρα πολύ που όλο και πιο συχνά τελευταία βλέπω να ανοίγουν σελίδες με κεντρικό ενδιαφέρον τον τόπο μας.
    Καλή συνέχεια στο όμορφο μπλόγκ σου με την ρομαντική γραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή