Ακούει κανείς;

Η εκκλησιά της Παναγιάς αχνοφέγγει στο πρωινό φώς. Οι θόρυβοι έχουν ξεμακρύνει, μόνο ο αέρας και οι αετοί της κρατούν συντροφιά, που και που κάποιος επισκέπτης περνά το κατώφλι. Στέκει απόκοσμη, αφρόντιστη την συνθλίβουν οι αιώνες,αιμοραγεί. Σαν σταθείς στην κορφή αισθάνεσαι ότι όλα θέλουν κάτι να πουν, αρκεί να το επιθυμείς, η μαγεία της εξερεύνησης, εικόνες που προσμένουν το άγγιγμα των χειλιών, ιερό προσκύνημα στο άυλο, τη βαθειά σκέψη.

Οι κανδήλες τρεμοπαίζουν στο παραμικρό χάδι του αγέρα, φωτίζουν το βλέμμα, μιλούν μα φωνή δεν ακούγεται και σιωπούν όταν το λάδι σωθεί, περιμένουν τον οδοιπόρο να τ`αναστήσει.

Καλντερίμια με πέτρες γιαλισμένες απο το ατέλειωτο πέρα δώθε του παρελθόντος, χορτάριασαν, κρύφτηκαν, φοβήθηκαν τη μοναξιά, μόνο λίγα κοπάδια ξέμειναν και τ`αγριμικά. Η αόρατη σκυτάλη του χρόνου περνά απο γενιά σε γενιά, αδημονεί να σώσει την αρχαία κληρονομιά και σπέρνει τους ψίθυρους της ιστορίας, σκόνη λήθης περασμένων εποχών, κιτρινισμένες σελίδες που περιμένουν καρτερικά την ευαίσθητη ματιά να τις θωπεύσει.

Όλα μοιάζουν με παλιό βιβλίο χωρίς εξώφυλλο, αγνώστου συγγραφέα, σπόρος σε λήθαργο που περιμένει το πρωτοβρόχι να βλαστήσει να νοιώσει το θαύμα της ζωής.

Τα μνημεία, αγγελιαφόροι του παρελθόντος αγωνιούν, ο χρόνος καιροφυλακτεί, όμως ο σημαντικότερος παράγοντας καταστροφής είναι η αδιαφορία και η άγνοια. Λείψανα περασμένων καιρών θέτουν το παρελθόν μπροστά απο το μέλλον.

Εκεί ψηλά στο βουνό των Στύρων, μέσα στο κάστρο, το θείο και η ιστορία, απομεινάρια απο πέτρα, κραυγές λήθης και προσμονής.

Ακούει κανείς;

Kείμενο: Μιχάλης Καλαλούγκας

  Φωτογραφία: Βασίλης Καλαλούγκας 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πανευβοϊκόν Βήμα"