Καλοκαίρι 2013, Ιούλιος, μήνας διακοπών. Λίγος κόσμος στον
παραλιακό δρόμο που φέτος προβληματισμένος προσπαθεί να αντισταθεί.
Βλέμματα
που ατενίζουν την θάλασσα γεμάτα ερωτηματικά, χάνονται στον λαβύρινθο των
προβλημάτων της τραγικής πραγματικότητας.
Η σκέψη μου ξέφυγε σε περασμένες εποχές στα χρόνια της
νιότης στις ερωτικές γωνιές της Αθήνας, στις ατέλειωτες βόλτες κάτω από την
Ακρόπολη, το Θησείο, το Μοναστηράκι, την Ρωμαϊκή Αγορά. Διαδρομές ζωής που
πάντα αναπολώ γιατί μ` αυτές μεγάλωσα και νοιώθω τυχερός που γνώρισα πτυχές της
Αθήνας που σήμερα χάνονται στην λήθη του χρόνου. Αναπόληση ντυμένη με το
ηχόχρωμα της λατέρνας. Η λατέρνα και η ρομβία, ιστορικά στοιχεία πολιτισμού που
όπως είναι φυσικό οι νέοι δεν γνωρίζουν.
Την λατέρνα την γνώρισα στην παιδική
μου ηλικία να περιδιαβαίνει τα στενά σοκάκια της Πλάκας. Χαμηλά σπιτάκια,
πόρτες ανοικτές και αυλές που μοσχοβολούσαν αγιόκλημα και γιασεμί. Γειτονιές
της Αθήνας που έσφυζαν από ζωή και παιδικά γέλια. Παιδιά που έτρεχαν ανέμελα
γυρνώντας με το τσέρκι την ρόδα. Ξυλίκι, αμάδες, κρυφτό τα παιγνίδια μας και
μέσα στην ξεγνοιασιά μας η μελωδική παρουσία της λατέρνας πάντα στολισμένη με
λουλούδια και φωτογραφίες να γυρνά υπομονετικά τις ρόδες και να παίζει σκοπούς
αγαπημένους από τον ελληνικό κινηματογράφο.
Μορφές σαν τον Αυλωνίτη, τον
Φωτόπουλο, την Καρέζη την ζωή την ίδια της παλιάς Αθήνας, εικόνες των παιδικών
μου χρόνων. Αναπόληση.
Υπάρχουν αιτίες, στιγμές που γυρνούν τον χρόνο πίσω.
Χθες
βράδυ στην παραλία των Ν. Στύρων πέρασε μιά λατέρνα. Έριξα ένα κέρμα για να την
ευχαριστήσω για το ταξίδι την δύσκολη εποχή που ζούμε. Γιατί η ζωή κάνει
κύκλους.
Η λατέρνα ανάμεσα στα πλαστικά λουλούδια είχε την επιγραφή: "Λατέρνα,
φτώχεια και φιλότιμο".
